Azjatycki muflon średniego rozmiaru- długość ciała samców do 160 cm, samic do 140 cm. Dziki baran o długich nogach. W Kazachstanie żyje największy podgatunek- ustiurskij muflon, który zamieszkuje nie tyle płaskowyż o tej samej nazwie, leżący na zachodzie republiki, a jego urwiste krańce przechodzące w niziny - piaski Karynżaryk i pustynną równinę Kiendierlisor, a także wyżyny i zagłębienia Półwyspu Mangyszlak. U samców występuje dobrze rozwinięte tak zwane podwieszenie - długie do 30 cm gęste owłosienie na szyi i piersi do samych szczęk. Górna część owłosienia jest koloru białego, natomiast dolna przechodzi w kolor czarny. Przy skłonie głowy ten “kołnierz” styka się z ziemią. Rogi u starych osobników (samców) zwijają się w pełną spiralę, u samic występują tylko niewielkie, łukowate rożki. Muflon jest bardzo sprawny ruchowo, szybko przemieszcza się po stromych zboczach, lekko przeskakuje z wysokich ustępów górskich, wysokość jego podskoku jest wyższa niż 1 metr.
Żywi się skąpą roślinnością pustynną, pije zarówno słodką, jak i gorzko-słoną wodę. Jest aktywny przeważnie rano i wieczorem. Gody- od października do grudnia. W tym czasie samice i samce tworzą zmieszane stada. Młode pojawiają się zazwyczaj na początku kwietnia, samice karmią je mlekiem do końca października. Muflony większą część roku trzymają się w stadach, w których o bezpieczeństwo dba przywódca. Ich głównymi wrogami są wilki i kłusownicy. Gatunek pod ochroną.

Kozica górska (Rupicapra rupicapra tatrica)- ssak z rodziny krętorogich, jest symbolem Tatrzańskiego Parku Narodowego. Występuje w Tatrach Wysokich i Tatrach Zachodnich. Dojrzałe osobniki osiągają rozmiary: długość 75- 85 cm, wzrost 70- 90 cm, oraz wagę 24- 36 kilogramów. Nie ma wyraźnych różnic pomiędzy samcem i samicą w wyglądzie. Samice są w niewielkim stopniu mniejsze. Gatunek pochodzi z Alp, Pirenejów, Apenin i gór Kaukazu, oraz z Tatr Wysokich na Słowacji. Kozice górskie żyją na wysokości od 150 do 4750 m nad poziomem morza. Najbardziej aktywne są rano i wieczorem. Okres rozrodu przypada na listopad i grudzień, chociaż niektóre pojedyncze młode osobniki przychodzą na świat późną wiosną- w maju i czerwcu. Samice wraz z młodymi żyją w niewielkich stadach, podczas gdy samce prowadzą samotny tryb życia. Zagrożeniem dla kozic górskich są wilki i rysie, a także nadmiernie rozwinięty ruch turystyczny. Kozica górska jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem, wobec tego znajduje się pod całoroczną ochroną.
Jedną z ciekawostek, zbadanych przez rodzinę Szumańskich, jest rozmnażanie się tego gatunku. W zależności od tego, na jakiej wysokości przychodzi na świat młody osobnik, można go zaliczyć albo do “kozicy górskiej w górę”, albo do “kozicy górskiej w dół”- są to, odpowiednio, osobniki bardziej przystosowane do wbiegania pod górę po zboczach (w budowie- przednie kończyny krótsze od tylnych), oraz osobniki bardziej przystosowane do zbiegania w dół (w budowie- przednie kończyny dłuższe od tylnych).